Dipsiz Kuyu

Değerli okurlarımız, derginizin bu sayfasında hayatın farklı bir alanında kesit alalım istedik ve ilk aklımıza düşünebilen tek varlık olan ‘’insan’’ geldi. Burada yazılanlarla ilgili yorum ve görüşlerinizi bizlerle bir Türk kahvesi muhabbeti tadında paylaşabileceğinizi ve bu sayede beşerî ilişkilerimizi geliştirebileceğimizi düşündük. Umarız ki beğeniyle karşılaşırsınız.

Bedenle ruhu birbirine bağlayan ortak unsur nefestir.  Nefes almayı biliyor muyuz?

Elbette biliyoruz. Ama doğru nefes ’imi? Günümüz insanı ve toplumda hız diyebileceğimiz bir ideoloji türedi. Bu hız sanırım tüketimin kendisi. Her şeyi sınırsız ve sorumsuz bir şekilde, yarışırcasına tüketiyoruz. Sonucunda nefes almanın düzenini ve şeklini de. Nefes doğru alındığında sağlıklı bir beden ve ruha sahip oluruz. Doğru alınmayan nefes sonucu hastalıklar kapımızı çalar. Hiç alınmadığında ise kaçınılmaz son olan ölüm gerçekleşir. Bedenle ruhu nefes etkiliyorsa, peki nefesi ne etkiliyor? Nefes almamızda davranışlarımızın ve düşüncelerimizin yoğunluğu etkili sanırım. Buna göre düşüncelerimizin yoğunluğunu ve türü yaşam tarzımıza uygun mu?

Uzmanlar bir günde elli bin düşüncenin normal bir insanın beynine girip çıktığını söylerler. Bu düşünceler hangi kanallardan algılanıp, duyumsanıyor? Neye göre değişiyor? Olur olmaz zaman ve ortamlarda gelen düşünceleri nasıl süzgeçten geçirip yararlı, zararlı diye ayırabiliyoruz? Bu sorular yazıldıkça çoğalır türden.
En önemlisi düşüncenin enerji olduğunu kabul edip, evrende yok olmadığını, üretildikçe çoğalıp belli olmayan bir zamanda bize döndüğünde sahip çıkmamız gerekir.
Üstatlardan biri ‘’İnsan ne düşünüyorsa odur’’ der. Bu söz uzun zamana yayıldığında düşüncelerin geleceğimizde en etkili rolü oynadığını görürüz. Yani gelecek düşüncelerimizin gücüyle şekil almaktadır.

İleri yaştaki insanlar özellikle bulundukları konuma büyük bir mercekle baktıklarında, hiçbir şeyin rastlantı olmadığını, her olayın birbirini tamamlayarak deldiğini ve hala devam ettiğini görecektir.

Yaşadıklarımızın tamamı bir zamanlar bizim olur olmaz zamanlarda, istekli ve isteksiz beynimizden geçen düşüncelerin ürünü olduğu gerçeğini ortaya çıkarır.
Başımıza gelen güzeli, çirkini, hastalığı kısaca her şeyi biz yaşantımıza bir zamanlar düşüncelerimizle davet ettik. Sonra da bu davetiyeyi unuttuk. Unutmuş olduğumuz davetiyelerin karşılığı oluyoruz yani. Rastlantı deyip. Aslında bu davetiyenin kontrolü için ne gerekiyor onu sorgulayıp, algı ve duyu sisteminin nedenlerden etkilendiğini organların yaradılışına bağlamak gerekir.

Dilerim bir dahaki sefere organların bütünleşmesini sağlarız. Kısaca insan neyi yaşar, ya da neye göre?